CantGetOver

Vandaag word mijn grote dag, dat zeggen "zij" in ieder geval. Ik haat ze zo. Nu vraag jij je waarschijnlijk af wie "zij" zijn. Eigenlijk vertel ik het liever niet, omdat "zij" pas echt goed benadrukken wat ik ben, en eigenlijk wil ik dat nog steeds liever niet onder ogen zien. Nou ja, dan zal ik het je maar vertellen ook. "Zij" zijn de slavendrijvers en ik, ik ben een slaaf. Een Germaanse krijgsgevangene uit de oorlogen, en dat hebben ze me laten weten ook. Ik heb op de reis hiernaartoe geen moment rust gehad. We zijn nu aangekomen bij de havenpoort. Hier worden wij, alle slaven, bij elkaar gedreven voor de slavenmarkt bij de Haventempel. I

Never again There she was. Everything in her screamed to get away from that stage, or just to stay quiet, but she stayed. Alone. Like she had always been. Not only there, on that stage, but everywhere. Always. Since she was little. There were others on the stage, but she had to do it alone. The other two were useless for her. One of them acted like falling asleep on the couch, or was she still talking? She should listen, but the words seemed to fade away before they reached her ears. Ah, relief. She was still talking. For now she didn't need to do anything. The other person that was supposed to be on the stage, was hiding behind the curtain.

Nooit meer Daar stond ze nu. Alles in haar schreeuwde erom om van dat podium af te springen, of in ieder geval haar mond niet open te doen, maar ze bleef staan. Alleen. Zoals ze daar elke keer gestaan had, zoals ze haar hele leven al gestaan had. Er waren wel anderen op het podium, maar ze zou het alleen moeten doen. Aan de andere twee die op het podium stonden had ze niks. Nu niet. De ene lag in een stoel te doen alsof ze half in slaap viel, of was die nog tegen haar aan het praten? Ze wist het even niet meer. Oh, gelukkig, die ander was nog aan het praten. Ze hoefde nog niet. De ander die op het podium stond, stond achter het gordijn. Daar